Yetimin bayramımı olur!

Rabbim nasip ederse yarın kurban bayramını idrak edeceğiz. Açıkçası idrak edeceksiniz. Benim için bayramın bir önemi kalmadı artık. Biraz özelim olacak kusura bakmayın ama, Allah’ını seven, ana-babasına sahip çıksın. Elimizden gelen bir şey yok. Ölüm hak! Her canlı ölümü tadacak. Amenna ve saddakna ama, aması var. Babam giderse önce adın değişiyor, yetim oluyorsun, sonra hayatın değişiyor. Sadece yaşıyorsun. Yada nefes alıyorsun. Acısı mı, (daha kötüsünü görmedim ama) rabbim kimseye böyle bir acı vermesin. Hele benim gibi ayrı evde kalsan da her gün sabah akşam görüyorsan, işin biraz daha zor. Her yer onunla dolu, her adımın, her ortamın da o var. Oturduğu koltuktan, gezdiği sokağa kadar. Her yerde isteksizde olsa gözün onu arıyor.
En zoru da bayramlar. Bayram gelmeden 10-15 gün önce sızısı başlıyor. Nasıl başlamasın ki! Herkes bayram namazı sonrası ana-babasının elini öpmek üzere eve gidiyor, sen bayramlaşmak için mezarlığa gidip, mezar taşı ile bayramlaşıyorsun. İmkanın olsa oraya o mezarın yanına gömülmek istiyorsun ama olmuyor.
Ben babamdan hiç ayrı kalmadım. Bu yaşıma kadar her gün onunla yaşadım. Bir tek hastane odasında yoğun bakımda elimde olmadan, istemeye istemeye yalnız bıraktım. Her görüş günü 10 dakika görebilmek için, Ankara’nın yolunu mesken tuttum. Hemşirenin “ görüş bitti, hasta yakınları dışarıya lütfen!” sözü ile babamı o yoğun bakımda bir başına bıraktım. O bırakış başlangıç olmuş. 34 günün sonunda bu kez mezarda yalnız bıraktım. Ve yalnız bırakışım devam etti. Hala da hemen her gün gittiğim mezarda istemeye istemeye yalnız bırakıyorum. Bir söz okudum çokta hoşuma gitti; “ her yaşayan sağ sayılmaz, diri diri ölende var, derdi bilinmesin diye öle öle gülende var!” aynı o misal. Yazacak öyle çok şey var ki, kelimeler kifayetsiz kalıyor. Tek diyeceğim, elini öpecek bir ananız, elini öpecek bir babanız varsa sahip çıkın. Emin olun toprak aldığını geri vermiyor. Oysa ne çok isterdim şuan bile babamla yer değiştirmeyi, oysa ne çok isterdim, babamın olduğu bir bayram için varımı yoğum değil, canımı bile vermeyi.
Bugün tamı tamına 442 gün oldu. Babasız kalalı. Bu bambaşka bir şey. Acı mı! Oda ne ki! Acı ama farklı bir acı. Hani insanın sevdiği ölünce 40 mum yanar, her gün birisi söner, bir tek mum kalır oda sen ölene kadar devam eder diye, ne kırkı ne sönmesi, her gün yenileri eklenir oldu. Kimse kusura bakmasın, kimse kızıp kınamasın ama, yine tekrar ediyorum. Elimizden bir şey gelmese, ölüme çare olmasa, doğduğumuz gibi öleceğimizi de bilsek te, ne olur, babanıza, ananıza sahip çıkıp.
Ve son olarak kurban bayramı. Malum kurban kesen var, kesmeyen var. Hani olurda Kurban bağışlamak ya da kesmiş olduğu kurban etini verecek kişi arayan olursa bu konuda da yardımcı olmak isterim. Olurda kurban eti, ya da kurban bağışında bulunmak ya da etrafınızda, mahallenizde, tanıdığınız ihtiyaç sahibi kişiler varsa isterseniz, sosyal medya üzerinden ya da gazetemizin sosyal medya hesaplarında telefon numaram var, bana ulaşırsanız hem dağıtım hem de yardıma ihtiyacı olan kişilere seve seve elimden geleni yapmaya hazırım.
Her şeyin gönlünüzce olması dilek temennisi selam ve dua ile..