İki körün hikayesi ve havlayan köpekler!

Köşe yazıma başlamadan önce “İki kör”ün hikâyesini tekrar anlatmanın tam sırasıdır…
Hikâye malum;
İki kör, karşılıklı “dolma” yiyorlarmış…
Körlerden biri, diğer köre, “fırça” dozajında bir ses tonuyla demiş ki;
“Dolmaları çift çift yemekten utanmıyor musun?”
“Suçlanan kör” demiş ki;
“Allah’tan kork be adam!.. Sen kör, ben kör!.. Dolmaları çift çift yediğimi de nereden çıkardın?”
“Suçlayan kör” cevap vermiş;
“Ben çift çift yiyorum da!”
Günün mana ve ehemmiyetini anlatan bir hikâye… Son günlerde biri ya da birileri dolmaları çift çift yediği ve foyası yavaş yavaş ortaya, arkasında pardon pardon arakasında olduğunu düşündüğü yalakalarda bunun ne mal olduğunu anlayınca yavaş yavaş anlamaya başlayıp, arkasından çekilmeye başlayınca, biri yada birileri kudurmuş köpek hesabı salyasını akıta akıta, eline almış olduğu boya fırçasını sağa sola sürmeye başlamış. Hele birde sosyal medya önüne çıkıp, önceden ısmarlama sorular sorulunca kendini kaf dağında zanneder olmuş.
Köpek demişken ya oğlu-kızı işe giren, ya eşi ya kendisi ya da bir yakını işe giren, dahası işyerinden üç-beş kuruş alım yapıldıktan sonra para karşılığı köpeklik yapan kişiler içinde aklıma gelen bir olayı anlatmak istiyorum. Adamın biri, sokakta dalgın dalgın yürürken; farkında olmadan, yolun ortasında yatan bir köpeğin “kuyruğuna” basmış!.. Ve tabiî, can havliyle havlamış köpek!.. Adam şaşırmış… “Hayret” demiş; “Ben köpeğin kuyruğuna bastım!.. Ama ses, ağzından çıktı!” Şöyle bir düşünüp, “teşhis”i koymuş: “Kuyruğuna bastığım halde ağzından ses çıktığına göre, demek ki; kuyruk ile baş arasında bir bağlantı var!”
Aynı o misal son günlerde yapmış olduğum haberler, yazmış olduğum köşe yazıları hatta gün yüzüne çıkarmış olduğum saklılar sonrası köpekler eskisi kadar olmasalar da havlamaya başladılar. Oysa ben köpeğin kuyruğuna bastığım halde sesin ağızdan gelmesi pek manidar. Şöyle bir araştırıyorum, havlayanların ortak noktası çıkar ve menfaat. Diyeceğim o ki, sanırım önümüzdeki günlerde daha çok köpek havlatmaya devam edeceğim.
Ve gelelim ilçemiz Belediyesine. Son günlerde ilçemiz belediyesinde işler biraz karışık gibi. Bir takım iddialarla, elinde belge bilgi olmadan, safsatalarla biri ya da birilerine açılan davalar yavaş yavaş sonuçlanmaya başlamış. Hani her söyleminde elinde her hangi bir bilgi, belge yokken kimine hırsız, kimine başka yafta vurarak savcılığa verilen hatta oda yetmezmiş gibi, işten atılan kişi mahkemeyi kazanmış. Bu şu demek çoluk-çocuğu olan, iyi kötü eşi dostu, toplumda bir yeri olan kişilere öyle kafamıza göre “hırsız!” yaftası vurmak kolay değil. Her ne kadar biri ya da birileri kabul etmese de bu ülkede yargı var, kanun var, kural var.
Bir başka önemli konu ise, meşhur makam aracı. Hani aylar önce bir borçtan dolayı bağlanan, yapılan girişimler sonrası haczi kaldırılan Belediye makam aracı içinde karar çıkmış. Karar belediye için olumsuz olmasına olumsuzda, işin en kötü yanı iddialara göre bağlanan araç belediyede yok. Değerli başkan o aracı makam aracı olarak kullanmadığı, biri yada birileri tarafından hibe edildiği iddia edilen bir başka araca bindiği için, artık eski makam aracı şantiyede mi yatar, yoksa başka bir şirkete mi aktarıldı, akıbetini birkaç güne araştırır, konu hakkında detaylı haberi sizlerle paylaşırım inşallah.
İşin özü her iş yaparsak yapalım, her ne mesleği ifa edersek edelim, önce insan odaklı olalım. Hele hele oturmuş olduğumuz koltuk gelip geçişi ise, hele hele geçmişimizde kara sayfalar varsa ve bunu biri yada birileri biliyorsa biraz daha dikkatli olalım. Başkasının yumruğunu yemeyip, kendi yumruğunu balyoz sanırsak çok kaybederiz.
Ne kör olup dolmayı iki iki yeyip başkasına çamur atalım, ne de üç-beş kuruş için başkasına köpeklik yapıp arkasından havlamayalım. Bir duruşumuz olmalı. Ama Elif gibi… Öğle dün başka yerde, bugün başka yerde olmayan, dün sırf işe girebilmek için takla atıp, bugün yal yediği kaba pisleyen köpek gibi olmayan…
Yazıma beni tanıyanlar için bir not bırakarak son vermek istiyorum. Çok eğleneceğiz çok…  Her şeyin gönlünüzce olması dilek temennisi selam ve dua ile…