Karakterin bittiği yerde Şerefsizlik başlar!

Karakter; bir nesnenin, bir bireyin ya da topluluğun kendine özgü olan, onu başkalarından ayıran temel belirti, onun davranışlarını belirleyen ana özelliktir. Kişiden kişiye değişim göstermektedir. Hatta çoğu zaman halk arasında karşımızdaki kişi ya da kişilerin hal ve hareketlerine, başka kişilerle olan iletişimine, her hangi bir konu ya da olay karşısında sergilemiş olduğu tutum ve davranışa göre karakterini belirleriz. Yapmış olduğu hal ve hareketler sadece kendi çıkar ve menfaatleri içinse, yapmış olduğu hal ve hareket, saygı çerçevesinde değilse, yapmış olduğu hal ve hareket paylaşım ve dostluk üzerine değilse, hep “ben” duygusu içerisinde ve kimseye faydası yoksa, o kişinin karaktersiz olduğu kanısına varır, ona göre davranırız.
Karaktersizlik zamanla biraz daha artınca egoizme dönüşür. Bu kez egoist damarı tutar. Kendisine özgü bir dünya yaratır, o dünyasında kendisinden başka kimse yoktur. Olabildiği kadar kibirli, öfkeli ve bir o kadarda kindardır. İşte bu yolun sonu demektir. Artık bu saatten sonra o kişiden hiçbir tok olmaz. Varsa yoksa kendisi, her yapılan işi kendisi üstenir, geçmişini, eşini dostunu, yola çıktıklarını, eşini hatta çocuklarını dahi görmeyecek kadar kör olup, aptalca bir hayat yaşamaya başlar.
Ve bundan sonraki süreç kimse üzerine alınmasın ama biraz ağır olacak Şerefsizliktir. Hele birde mevki makam olarak göremeyeceği yere gelmişse, hele birde elinde etkisi ve yetkisi varsa, birde etrafında sırf çıkar ve menfaat için toplanan kalabalık oluştuysa, Allah korkusu nedir, kul hakkı var mıdır yok mudur? bilmiyor, herkese, her şeye üstten üstten bakıyor, elini uzattığına erişemiyorsa, biri yada birilerine güç yetiremiyorsa, en büyük şerefsizliği yapacak demektir.
Bu kez asıp kesmeler başlar, bu kez kralcılık oynar, hatta hiç bir şey yapmasa algı ve yalanlarla günü gün edip, kendisini bulunmaz Bursa kumaşı hisseder. Peki bu kadarla kalır mı? Derseniz maalesef artık rayından çıkmış, o kutsal damgayı bir kez olsun yemiştir ve kuduz köpek gibi sağa sola saldırmaya başlar.
Hep şakşaklanmaya alıştığı için, hakkında en ufak bir eleştiri, yapmış olduğu yanlışlıklar, alaveresi ortaya çıktığı anda bu kez, salyasını akıta akıta saldırır. Kendisinde olan ünvanı başkasına yakıştırmak ister. Ya birisinin sosyal medya hesabından yazar ya da o pis ağzını açtığı anda ona buna zağar köpeklerin havladığı gibi havlamaya başlar.
Eşine-dostuna, köylüsüne falanca gazeteden reklamı kes! Demenin en büyük şerefsizlik olduğunu bilmez!
Ama bu tip insanlar, Daha düne kadar üç-beş kuruş para için ona buna köpeklik yaparken, onu topluma karıştıran, yol gösteren, yanında olan kişiyi satmanın en büyük şerefsizlik olduğunu bilmez!
Egosuna yenilerek eşini, çocuğunu, arkadaşını perişan etmenin en büyük şerefsizlik olduğunu bilmez!
Sırf çıkar ve menfaatleri için yola çıktıklarını kendisini kurtarmak için satmanın en büyük Şerefsizlik olduğunu bilmez!
Bu karaktersizlerin ortak özelliği nedir biliyor musunuz? Onlar, hiçbir zaman kendi pisliklerini anlatmazlar. Kendi günahlarını örtmek için başkalarının hatalarını sergilerler. Hangi kirli işlere bulaştıklarını, nasıl menfaat uğruna insan sattıklarını anlatmazlar. Ama iş başkalarının küçük sırlarına gelince, onları pazarlamaktan, pazarlarken de kendilerini aklamaya çalışmaktan çekinmezler. Çünkü kendi lekelerini ancak başkalarını karalayarak gizleyebileceklerine inanırlar.
En önemli dayanakları algı ve yalandır. Fındık kabuğunu doldurmayacak işi, sanki zafer kazanmış kumandan edası ile vitrine sunarlar. Tek unuttukları bir şey vardır, bugün varlar, yarın yoklar.
Velhasıl kelam rabbim bizi bu ve bunun gibi karakter yoksunları, olmayan karakterlerini kaybedip, egositleşenlerden, hatta onunla da yetinmeyip, şerefsizce bir hayat yaşayanlardan emin eylesin. Her şeyin gönlünüzce olması dilek temennisi, selam ve dua ile…