Belediye Başkanı’nın Gözyaşları

Yaşanan bir felaket sonrası geriye kalan bir acı.
Hem de canların gittiği derin bir acı,
Gözyaşların tutulamadığı bir acı,
Kelimelerin bile yetersiz kaldığı bir acı…
10 ilde meydana gelen depremin geride bıraktığı acı unutulmayacak.
“Asrın felaketi” olarak nitelendirilen depremde, binlerce bina yerle bir oldu ve şehirler yok oldu. Yaralanan vatandaşlarımız oldu. Giden canlar oldu. Geriye ise yaşanmış hayat hikâyeleri kaldı.
6 Şubat 2023 tarihinde meydana gelen Kahramanmaraş merkezli depremden etkilenen 10 il arasında bulunan şehirlerden Antakya ilçesinin Belediye Başkanı İzzettin Yılmaz da, gözyaşları içinde halkıyla birlikte hayata yeniden tutunmaya çalışıyor.
Başkan İzzet Yılmaz’ı, “Geçmiş olsun” dileğinde bulunmak için aradığımda, acı içinde olan şehri için döktüğü gözyaşlarına şahit oldum.
2007-2011 yılları arasında 23. Dönem MHP Hatay Milletvekilliği görevinde bulunduğu sırada ilçemize yaptığı bir ziyarette tanımıştım Başkan İzzettin Yılmaz’ı.
Yılmaz, arkadaşı olan dönemin Şoförler Odası Başkanı Baki Ünver’i, eşiyle birlikte Ankara’dan Hatay’a giderken ilçemizden geçtiği sırada ziyaret etmişti. Ziyaret sırasında kendisini ve eşini tanımış, hatta ziyaret haberini yapmıştım.
İlçemizden gittikten sonra ilk yıllarda arada sıra görüşüyorduk, sonraki yıllardan 2022 yılının sonuna kadar görüşmedik.
Kendisi milletvekilliği görevi bitince 31 Mart 2019 Mahalli İdareler seçimlerinde, ‘Antakya İlçe Belediye Başkanı’ seçilmiş.
2022 yılında da ilçemizden bir tanıdık kendisini ziyaret etmiş. Ziyaret sırasında Başkan İzzettin Yılmaz beni sormuş. Ve O sırada beni aramıştı.
Hal hatır derken, vedalaşarak telefonu kapatmıştık.
O günden sonraki en son görüşmemiz, meydana gelen depremden sonra oldu.
Keşke hal hatır sormak için arasaydım,
Keşke daha güzel bir havadis vermek için arasaydım,
Keşke…
Deprem felaketinin ilk bir haftasında arayamadım. Çünkü acı daha çok yeniydi, her şey karışıktı, telefonlar dahi elektrik olmadığı için kapalıydı.
Aradan bir hafta geçtikten sonra kendisini cep telefonundan aradım.
İzzettin Yılmaz’ı aramamla, gözyaşlarındaki acıyı hissetmem bir oldu.
Başkanın ses tonu hiç iyi değildi, dokunsan ağlayacak gibiydi.
Ki nitekim de öyle oldu.
“Geçmiş olsun Başkanım” dememle, gözyaşlarını tutamadı.
“Sağ olun Zeynep Hanım” diyerek ağlıyordu Başkan Yılmaz.
Ağladığını duyan ben, ne diyeceğimi bilemedim, sustum.
Nasıl ağlamasın!
Kaybedilen canlara mı yanmasın, yaralı vatandaşlarına mı yanmasın, yok olan şehrine mi yanmasın…
“Acınız acımızdır. İlçe olarak ve Ülke olarak yanınızdayız Başkanım” diyerek telefonu kapattım.
Başkanın gözyaşlarına şahit olan benim yüreğim yandı.
Akan gözyaşlar acı doluydu. Ve bu acının tarifi yoktu.
Antakya’nın acısı acımızdır. Ve diğer 9 deprem bölgesinin acısı da..
Geçmiş olsun Antakya, geçmiş olsun Hatay, geçmiş olsun Kahramanmaraş,
Geçmiş olsun Malatya, Kilis, Gaziantep, Şanlıurfa, Diyarbakır, Adana, Adıyaman, Osmaniye..
Geçmiş olsun Türkiye’m.
Başımız sağ olsun.